บุปผางามแห่งแคว้นเยว่

         “ท่านอ๋อง จะทำอะไรหม่อมฉัน” นางก้าวถอยเมื่อร่างสูงเดินเข้าหา กลิ่นเหล้าโชยแตะจมูก ยิ่งทำให้หัวใจของนางเต้นกระหน่ำ

            “ชายหญิงเข้าหอ เจ้าว่าข้าควรทำสิ่งใด” 

            “ดื่มเหล้ามงคลเพคะ” ไม่พูดเปล่าหลิวลี่อินรีบวิ่งมาจนถึงโต๊ะที่ตั้งอยู่กลางห้อง หวังถ่วงเวลาเอาไว้ มือบางรินเหล้ามงคลใส่จอก หยิบไปยื่นตรงหน้าเขา

            แทบจะทิ่มใบหน้าหล่อเหลานั้นเลยด้วยซ้ำ ดวงตาเขาหรี่แคบลง สตรีตรงหน้าหามีกิริยาอันงดงามเช่นบุตรสาวขุนนางที่ได้รับการอบรมอย่างเข้มงวด

            “หลิว ลี่ อิน หาใช่สตรีในห้องหองั้นรึ” คำกล่าวหาออกมาจากปากของเขานั้นช้าและชัดเจน ยิ่งเร่งเร้าความตื่นกลัวในหัวใจจนอยากจะเป็นลม

            เป็นไงเป็นกัน!

            “หม่อมฉันแซ่หลิวเป็นบุตรีของเจ้ากรมอาญาตัวจริงเพคะ”

            เชิดหน้าตอบออกไปกลับนึกได้ว่าเหมือนสารภาพผิดก็ไม่ปาน ดวงตากลมโตที่เคยเชื่อมั่นกลับเริ่มกระพริบถี่ขึ้น ก่อนก้มหลบดวงตาคมของเขา

            คนตัวสูงจงใจปล่อยจอกชาตกลงพื้น คว้าต้นแขนของหล่อนดึงเข้าประชิดตัว ก้มใบหน้าต่ำกระซิบข้างหู

            ไร้ทางขัดขืน!

            “เจ้าเป็นใคร...” เขาเว้นจังหวะคล้ายกำลังต้อนเหยื่อให้จนมุม ก่อนส่ายหัวทำเสียงชนิดหนึ่งในลำคอ

            “ข้าถามใหม่จะดีกว่า ใครส่งเจ้ามากันแน่ โกหกแม้เพียงครึ่งคำเจ้าจะได้รู้ว่าอยู่ไม่สู้ตายเป็นยังไง”

            คนฟังหน้าซีด จากที่เคยกลัวอยู่แล้วกลับกลายเป็นว่าชีวิตที่เพิ่งเริ่มต้นกลับถึงจุดจบเร็วกว่าที่คิดสินะ

            ‘หลิวลี่อิน กลับมาช่วยข้าก่อน’